Het is rond kwart over twaalf als ik op bed ga liggen donderdagnacht, een klein buitje is net overgetrokken en maakt het benauwd. Aan de overkant van de straat is het luidruchtig, ik kijk op de klok en draai me om. De slaap kan ik echter niet vatten, ik lig wat te draaien en zet de plafondventilator aan om enige verkoeling te krijgen. “Maar eens een offerte aanvragen om de airco te laten repareren” denk ik hardop. Aan de overkant is het geluidsniveau nog iets toegenomen, ik kijk nogmaals op de klok en zie dat het inmiddels 00:40 is.
Ik kan nog steeds niet in slaap vallen, de overburen gaan steeds harder praten en op het dak vallen een aantal druppels. Het is een roerige week geweest, druk met veel dingen te regelen op korte termijn, ik ben gespannen en dan ook nog eens ‘die’ overburen… Ongemerkt speelt in mijn gedachte iets af, ik denk terug aan zaterdag waarop ik met de dames van GoClean Duiven ben meegelopen, zwerfafval en hondenpoep, dat zijn twee ergernissen. “Kan ik er iets mee op de site?” denk ik. Al snel schiet een derde ergernis in mijn gedachte, ‘fietsers op de Pastoriestraat’, daar is laatst een petitie voor geweest bedenk ik me. In rap tempo volgen mijn ergernissen elkaar op, geen richting aangeven, geen voorrang verlenen, jeugd met mobiel in de hand en nergens op lettend, ik kan er zo een top tien van maken.
Ik kijk nogmaals op de klok, het is tegen enen, aan de overkant blijft het onrustig. Ik lig nog te draaien in bed en van slapen is niks gekomen, enigszins geïrriteerd sta ik op en loop naar de slaapkamer van mijn zoontje. Hij is bij zijn moeder, daarom staat het raam wagenwijd open. Het regent iets en in de verte zie ik het lichten, er is een bui op komst. Na een aantal minuten naar de lucht te hebben gestaard besluit ik uit voorzorg het venster een flink stuk te sluiten, net genoeg om een beetje frisse lucht binnen te krijgen maar de regen er niet in kan slaan. Terug op bed luister ik naar de regen die op het dak van de auto voor de deur valt, de overburen blijven luidruchtig en ik heb er genoeg van.
Het is 01:20 als ik voor de deur sta, ik heb de zaklamp bij me en een reflecterend hesje aangetrokken, misschien maakt het indruk. Ik bel aan en wacht even af, de deur gaat open en voor me staat een vriendelijke man die me uitnodigt binnen te komen. In de woonkamer staat een bank en liggen drie matrassen, op één van de matrassen zit een andere man, de derde zit daarnaast op een krukje. Ze staan op en begroeten me vriendelijk, het zijn asielzoekers weet ik en spreken Arabisch. Eén van hen geeft aan een beetje Nederlands te spreken maar begrijpt niet wat ik bedoel, ik schakel moeiteloos over naar het Engels, dat wordt niet veel beter begrepen. Ik wijs op een klok aan de muur, “It’s past one ‘o clock, the neighbours would like some rest at this time of night.” leg ik uit. De man die de deur opende kijkt me aan en knikt, ik zie het raam open staan en vraag of ze dat willen sluiten. Met een aantal gebaren, vinger voor de mond en het gebaar dat slapen uitbeeld weet ik duidelijk te maken dat ze overlast veroorzaken, de man op het matras staat op: “ah!” klinkt het uit zijn mond, hij loopt naar het raam en doet deze dicht.
Hoewel de mannen erg gastvrij zijn en me uitnodigen te gaan zitten bedank ik ze, ik geef ze allen een hand en wens ze een goede nacht. Ik loop een klein rondje en hoop dat het rustig blijft, ondertussen gaat het harder regenen. Via de achtertuin loop ik naar binnen, in de verte licht het . Ik drink nog een glaasje water en ga op bed liggen, aan de overkant is het nagenoeg stil. Met een goed gevoel sluit ik de ogen, ik heb een klein steentje bijgedragen aan de leefbaarheid. “Aardige mannen, heel gastvrij” denk ik en probeer te slapen. Uiteindelijk heb ik geen oog dichtgedaan, er trokken meerdere flinke buien met onweer over Duiven, aan de overkant was het stil.
Door: RonV.